Luizenmoeders en klusvaders

“Vaders van jonge kinderen voelen zich niet altijd gehoord en gezien door instanties”

Vaders laten kinderen in bomen klimmen en moeders plakken de pleisters. ‘Ja hoor, daar gaan we weer’, denk ik bij berichten over waarom het voor kinderen zo belangrijk is dat mannen betrokken zijn. Mannen voeden anders op dan vrouwen, is de heersende opvatting. Dat zien we bijvoorbeeld in de resultaten van de Emancipatiemonitor: 65% van de vrouwen en 63% van de mannen vindt dat de vrouw (veel) handiger is in de zorg voor kinderen dan de man. En een kwart van de vrouwen en ruim 40% van de mannen vindt dat een vrouw geschikter is om kleine kinderen op te voeden. ¹

Gezinsbenadering in de gevangenis krijgt steeds meer vorm

“Ons grootste belang is dat van het kind”

Bijna twee jaar geleden ben ik door VADERS aanwezig geïnterviewd over het project gezinsbenadering in gevangenissen in Leeuwarden en Veenhuizen. Het project stond toen nog in de kinderschoenen, inmiddels hebben we flinke stappen gezet.

De angst voor het onbekende: gedeeld ouderschap door scheiding

“De geliefden van ooit zien niets anders dan elkaars tekortkomingen als ouder”

Vaders, we hebben ze allemaal. Vaders, we hebben ze allemaal nodig. Vaders, the good, the bad and the ugly. Het verbaast me telkens weer dat er vaders zijn die zich geheel van hun ouderlijke verantwoordelijkheid onttrekken omdat een kind niet in hun leven past en dat er vaders zijn die op alle mogelijke manieren worden tegengewerkt om een rol te mogen spelen in het leven van hun kind.

Opvoeddebatten met migrantenvaders

“Centraal staat de rol van de vader. Deze is zwaar onderbelicht in gezinnen, de literatuur en de dagelijkse maatschappij.”

Toen ik een paar dagen geleden ‘s ochtends de woonkamer in liep om tegen mijn dochter te zeggen dat de tv zachter gezet moest worden, stond ze met haar handen in haar zij en riep: “Papa, ik ben helemaal klaar met je!” Eigenlijk moest ik van verbazing een beetje lachen; mijn dochter is 3 jaar. Daarna dacht ik: “Hoe kan het dat zij dit zegt, hoe komt ze hierbij?” Om eerlijk te zijn kwam ik al snel op de gedachte dat het aan mezelf moest liggen. Of preciezer gezegd, aan mij en mijn vrouw. Ik kan het mijn dochter eigenlijk niet kwalijk nemen dat zij zo tegen mij praat. Ze kopieert ons gedrag, het gedrag dat zij thuis soms ziet. Oei!

Jonge mannen als klokkenluiders

“Jongens worden onnodig gekortwiekt in hun zorgzaam vrijende, bevruchtende, koesterende, beschermende en kostwinnende krachten”

Teveel last op schouders van moeders

In december verzorgde ik met Kitlyn Tjin A Djie een lesdag ‘Train de Trainers Beschermjassen’ voor veertien (vrouwelijke) jeugdzorgers uit verschillende instellingen in een middelgrote gemeente. ‘s Morgens waren er een moeder met een twaalfjarige zoon én een moeder met vijf dochters te gast om ons te leren hoe hen te helpen zichzelf te helpen. ‘s Middags reflecteerden we met elkaar op de ervaringen in de ochtend.

Kinderen hebben het recht te weten wie hun biologische vader is

“Van de eerste ontmoeting met zijn biologische vader herinnert hij zich ‘de opluchting, zo onmetelijk groot dat die nog elke dag voelbaar is.’ “

Vorig jaar stond in de Volkskrant het aangrijpende verhaal ‘Mijn donor en ik’ van journalist Jelte Sondij. Door zijn oproep in het tv-programma Spoorloos vond hij in 2006 na jarenlang zoeken eindelijk zijn anonieme donorvader. Dankzij de vrouw van zijn donor die naar het programma had gekeken en de gelijkenis met haar man had opgemerkt. Van de eerste ontmoeting met zijn biologische vader herinnert hij zich ‘de opluchting, zo onmetelijk groot dat die nog elke dag voelbaar is’.

Gebakkelei over het vaderschapsverlof

‘Met het miezerige vaderschapsverlofje van twee dagen betaald, is de Nederlandse vader het lachertje van de Europese Unie’

Uit steeds meer onderzoek komt naar voren dat positief betrokken vaderschap bijdraagt aan de ontwikkeling van kinderen, de emancipatie van vrouwen, het levensgeluk van vaders en het welzijn van de samenleving als geheel. En ook dat vroege betrokkenheid van vaders gunstig is voor de kwaliteit van de band met het kind, ook op lange(re) termijn. Het draagvlak voor een -althans voor Nederlandse begrippen- ‘flinke’ uitbreiding van het vaderschapsverlof is dan ook groot. Een recent panelonderzoek van Rutgers liet zien dat driekwart van de personen onder de 35 jaar voor verdere uitbreiding van het vaderschapsverlof is.

Foto: Marian Haringsma

Extreem gewenst

Over het onuitspreekbare geluk van elke adoptieouder. En de prijs van eeuwige twijfel die je daarvoor betaalt.

‘Mijn God, wat een kleintje!’ riep ik uit. In het gezelschap van andere mannen zou zo’n opmerking je doorgaans een paar tanden kosten, maar niet op de jaarlijkse barbecue van onze adoptiedienst. In de rij aan het buffet ontdekte ik plots het piepjonge baby’tje op de arm van de man achter me. Ik kirde er verrukt op los, en we wisselden weetjes uit over slaapritme en poedermelk. Ik drukte ‘m op het hart dat ze van die eerste maanden moesten genieten; die vlogen namelijk zo voorbij. En dat soort clichés, die altijd waar blijken te zijn.

De ideale vader

De ideale vader bestaat niet, maar hij staat paraat in Pesso-psychotherapie als tegengif voor wat had moeten zijn. Middels het unieke concept van de ideale vader, wordt iemand in staat gesteld gemiste ervaringen aan zijn vader middels een rolfiguur, zowel verbaal als fysiek, optimaal vervuld te ervaren.

Yes, ik word papa! Maar wat nu?

Hoera, daar is het moment dan, ongelooflijk! In de eerste paar seconden nadat je weet dat je vader wordt, gaan er in een flits een hoop gedachten door je heen. Een enkele aanstaande vader zal denken: “oh nee!?” Maar gelukkig zullen de meeste mannen een gat in de lucht springen en roepen hard “yes!” uit. De gedachte die wel volgt is: “Maar wat nu!?”