Een ode aan mijn vader Jos Crott (1928 – 1992)

‘Als eerbetoon aan m’n vader verdiepte ik me in de Limburgse geschiedenis’

Mijn vader was de eerste man in mijn leven. Zolang hij leefde is hij altijd aanwezig geweest. Ook al was hij vanaf mijn negende tot mijn twintigste, toen ik het huis uitging, door de week afwezig. Als inspecteur en later chef buitendienst reisde hij voor Elsevier door het hele land. Als hij weg was getuigden de boeken over de Tweede Wereldoorlog en de geschiedenis van Zuid-Limburg in onze huiskamer, samen met de operetteplaten van Johan Strauss, van zijn aanwezigheid. Zoals veel vaders in de jaren vijftig en zestig heeft hij nauwelijks bijgedragen aan het huishouden en ook niet aan de verzorging van mij en mijn drie jongere zussen. Dat was het domein van mijn moeder.

Eén gezin met twee adressen

‘Op lastige momenten denk ik aan mijn kinderen‘

Charlotte en ik hadden het goed voor elkaar: twee prachtige zoons, een mooi huis in een al net zo mooie omgeving en beide een leuke baan. Toch ontbrak er al een tijdje iets en dat voelden we allebei. De verbinding die we vroeger hadden, zowel op emotioneel als lichamelijk vlak, werd steeds minder. Zelfs de gesprekken met een relatietherapeut konden hier niets meer aan veranderen. Er was maar één conclusie mogelijk… 

Stiefmoeder: deelnemer aan de zijlijn

‘Aan het einde van de rit was ze Davids dochter‘

Veertien jaar geleden, tijdens een avondje stappen ontmoette ik David. Ik was zeventien en zat in het examenjaar van het VWO. David was zeven jaar ouder, had een fulltime baan en bleek zelfs al vader te zijn. Ondanks het leeftijdsverschil klikte het tussen ons en kregen we een relatie. Het enige waar ik me tot op dat moment meet bezig hoefde te houden was mijn eindexamen. Maar al snel werd duidelijk dat David zich in een positie bevond waarin hij zich om hele andere zaken druk moest maken.

Eén papa en twee mama’s

‘De onvoorwaardelijke liefde voor Max is het grootste geschenk dat ik kon krijgen‘

Evelien zat in de redactie van een talkshow die ik presenteerde. Vaak nam ze haar vriendin Marja mee naar de life-avonden. Na afloop van één van die avonden vroegen ze of ik een keer bij hen langs wilde komen, omdat ze me een vraag wilden stellen. Eigenlijk wist ik meteen waar het over ging en was dan ook niet verbaasd toen ze vroegen of ik de vader hun kind wilde worden.

Vaderwerkgroepen en vadertrainingen voor jonge moeders

‘Jouw zaakjes zijn niet pluis, maar je kunt een goede vader zijn’

Anja Fredrikze is gedragswetenschapper bij Stichting Timon en werkzaam op twee verschillende afdelingen voor jonge moeders en meiden. De afdeling Talita helpt meiden onder de 18 jaar, bij Mevita kunnen meiden tussen de 18 en 23 jaar terecht. ‘Het leeftijdsverschil vergt soms net even een andere aanpak, maar we werken altijd vanuit dezelfde visie: een kind heeft recht op een moeder én een vader. Daarom proberen we -hoe lastig een situatie ook is-  altijd te kijken naar wat er wél mogelijk is om de vader te betrekken.’

De jongen die altijd bij opa en oma is

‘Het was niet altijd makkelijk maar het heeft me ook veel gebracht’

Ik heb altijd geweten wie m’n vader is, net zoals hij altijd heeft geweten dat ik zijn zoon ben. Maar meer dan dat was het niet. We woonden in hetzelfde dorp, dus ik kwam hem wel eens toevallig tegen of we zagen elkaar bij de familie van m’n vaders kant, met wie ik altijd een goed contact heb gehad. Het contact met m’n vader zelf was echter altijd wat oppervlakkig; we groetten elkaar en vroegen hoe het ging. Van een vader-zoon relatie was geen sprake.

Black Molly

Ik kon die bijnaam nooit goed plaatsen

Elk jaar maakten we in de klas een knutselwerkje voor vaderdag. Iedereen deed dat vanzelfsprekend voor zijn of haar vader. Ik niet. En als ik een voetbalwedstrijd had, wist ik dat mijn vader niet tussen de andere vaders aan de zijlijn stond om me aan te moedigen. Ik ben opgegroeid zonder vader. Dat ik hem miste kan ik niet zeggen, ik kende hem niet en ik wist niet beter dan dat mijn vader er niet was. Maar achteraf gezien waren dit wel momenten waarop ik een vaderfiguur miste.

Wie ben ik?

Elk kind heeft recht op contact met beide ouders

Anja Mulder is (school)maatschappelijk werker bij het Centrum voor Jeugd en Gezin Midden-Drenthe. In haar werk komt ze regelmatig jongeren tegen met gescheiden ouders, maar ziet ze ook volwassenen die in hun jeugd te maken kregen met een scheiding van hun ouders. Steeds weer merkt ze welke gevolgen het missen van één van de ouders voor kinderen kan hebben, zelfs op latere leeftijd. Anja probeert daarom altijd om zowel vader als moeder te betrekken.

Mijn vader kwam nooit meer thuis

Mijn vader overleed toen ik drieëntwintig was. Hij was samen met mijn moeder op vakantie in Turkije. Ze verbleven bij familie, in het geboortedorp van m’n vader. Het gebeurde rond 0.00 uur ’s nachts. M’n ouders waren net gaan slapen, toen m’n moeder wakker werd van m’n vader omdat hij rochelende geluiden maakte. Ze probeerde hem wakker te schudden, maar dat lukt niet. De neef van m’n vader kwam te hulp en belde een ambulance. Maar het was te laat. Mijn vader stierf aan een hartaanval, op de plek waar hij 59 jaar geleden werd geboren.

Mijn dochter Britt

Op mijn vijftiende leerde ik Melanie kennen op school. Ze was een jaar jonger, maar net als ik kwam ze vaak te laat en spijbelde ze veel. Regelmatig kwamen we elkaar tegen bij het kantoor van de rector en kregen een relatie die uiteindelijk anderhalf jaar duurde. Na een half jaar ontdekten we dat Melanie al vijf maanden zwanger was. Ik was zestien toen mijn dochter geboren werd.